مدرسه علمیه الزهرا س گنبد کاووس

تا حالا به لحظه تحویل سال1477 فکر کردید!!! ؟؟ 

همه بلند میشن، روی همدیگر رو می بوسن ، و فرا رسیدن سال نو رو بهم تبریک میگن و …

اون وسط یک مهربون از جمع جدا میشه و قاب عکسی را می بوسه و روش دست می کشه و میگه روحت شاد مامان بزرگ، روحت شاد پدر بزرگ !!!

میدونید اون عکس کیه ؟

اون عکس من و شماست!!!

تبدیل شدیم به یک خاطره …

آنهم شاید اگر خیلی خوش شانس باشیم…

این واقعیت روزگار من و توست…

80سال دیگر فقط یک خاطره ایم

تو یک قاب عکس خاک گرفته…
شاید هم نه عکسی و نه قابی …

همین و واقعا همین !!….

پس چرا حرص ؟؟
چرا دل شکوندن ؟؟
چرا تظاهر ؟؟
چرا چاپلوسی ؟؟
چرا دروغ ؟؟
چرا تعصبات بیهوده ؟؟
چرا ادعای جاهلانه ؟؟
چرا بی مهری ؟؟
چرا ….؟؟

بیاید مهربون باشیم ،
شاد باشیم ،
به مردممون بیشتر برسیم ،
کینه ها رو دور بریزیم ،
همین الان دلی بدست بیاوریم،

اون سالها چه بخواهیم چه نخواهیم بزودی فرا خواهند رسید…

پس بهتره خاطره ای خوش و یادی از انسانی شایسته بجا گذاشته باشیم…?????
دكتر احمد حلت ( مدیر مسئول مجله موفقیت ) می گوید :

? با خواهرت ?
شوخی کن، ماچش کن، بغلش کن، حمایتش کن واحترامش رو حفظ کن.

? داداشتو ?
محکم بزن به سَر شونش وبگو مخلصیم ، هواشو داشته باش خصوصا وقتی تنهاست وکمک نیاز داره .

? مامانتو ?
کاری کن پیش دوستاش پُزتو بده، کیف کنه از داشتنت ، واسش هدیه بخر ، ازش بخواه دعات کنه ،وگاهی یواشکی پاهاشو ببوس

? باباتو ?
بغل کن، چاییشو بده دستش، بگو برات از تجربه هاش بگه، بشین پای حرفش وخاطره هاش ،گاهی هم دستاش رو ببوس .

? دوستت ?
اگه تنهاست، اگه غم داره تو دلش ،اگه مشکلی داره، تو هواشو داشته باش و تنهاش نذار…

? همسرت ?
رو بغل کن بهش بگو چقدر دوستش داری، اگه از دستش دلگیری به این فکر کن که اون توی تمام آدمای دنیا تو رو برای ادامه زندگی انتخاب کرده،
پس ببوسش ، ازش تشکر کن و بهش وفادار باش.

? باور کنیم ?
روزی هــــــــــــــزار بار میمیره، کسی که فکر میکنه برای کسی مهم نیست…

هوایِ هم رو داشته باشیم ..
حتما بهـــــــــــتر میشه …
شاید یه روز دیگه وقت نباشه …
شاید ما نباشیم
شاید اون نباشه…
و دیدنش آرزومون بشه‌…
وقت کمه.

زندگی کوتاست !!!

http://beheshtejavanan2.blogfa.com/

دارم فکر میکنم که اگر من هم سکوت کنم و از روزگار بــی تــو نگویم، فردا چگونه در
پیشگاهتــــ ســر بلنــد کنم؟! 
بگویم اشکــ مادری را دیدم و سکوتــ کردم؟
بگویم صدای جانبازی را شنیدم که بی فرهنگان به او را سهمیه خور می نامیدند و من

دم نزدم..!

بگویم آه مادر شهیدی را شنیدم که در پس اشک چشمانش و بغض گلویش مظلومانه

دختران بی بند و بار را می نگرد؟ و من هیچ کاری نکردم؟

بگویم از دل شکسته مظلومی که ظالمی حقش را پایمال کرده و من فقط نظاره گر

بودم؟ 

بگویم از سربه زیری پدری که شرمنده خانواده اش شده برای نان شب؟و من…..

بگویم از نامردیها؟

اینجا روزگار بی تـــو ستـــ مــولا .

مرا روی بیشتر گفتن نیست،شرمسارم از نگاهت.

حرف هایم را در گلویم مچاله میکنم و باز به روزگار بی تـــو فکــر میکنم..

داستان عمـــار وشهادتش هنوز برسر زبان هاستـــ. ..و من به روزگار بی تو فکر میکنم…

روزگاری که هنوز قصه عمـــار جریان دارد!

اینجا روزگار غربت است برای برخی ها!

انگارکه گرگ صفتان چشمان مردمان را دزدیده اند…

تاج بندگي

غدير، پيام رهايى است؛ پيام گسيختن زنجيرهاى بسته بر پاى بشر، پيام تداوم پيامبرى است با همه آرمان‌هاى بلندش.

غدير، ادامه بعثت است براى شكستن بت‌هاى فكر و دل، براى عبور از خودپرستى به خداپرستى، براى بيرون آمدن از اسارت خويش و رسيدن به آزادگى حقيقى كه در سايه عبوديت حاصل مى‌شود.

غدير، كمال نبوت است و دنباله خطى كه پيامبر ترسيم كرده؛ تا هر چه رنگ و بوى تعصب را بشويد و هرچه ديوار تبعيض را بكوبد.

غدير، اتمام نعمت است و دست‌خدا بر سر اهالى زمين تا با عدالت علوى، باقيمانده رسوم جاهليت را بشكند، هرزه‌هاى شرك و نفاق را برچيند و خون طاغوت‌هاى جديد را بريزد.

غدير، پايان رسالت است و على عليه‌السلام مولا مى‌شود تا پرچم پيامبر را پس از او به دست بگيرد و لباس رزم بپوشد براى آزادى بندگان خدا.

میثم امانی

 باز صدای نوحه جانان از این وادی به گوش می رسد و ناقوس جانها به لرزه می افتد آنگاه که با بالا رفتن دستهای حسینیان ،اشکهای زینب فرو می ریزد .

این چه سریست در کالبد هستی که با نام حسین و ناله بر مظلومیتش، تمام گناهان بخشوده می شود  ؟

پایتخت نشینان  دیار شور و شعور حسینی، در سرزمینی کوچک با دلی بزرگ به بلندای بیرق حسین همنوا با ناله آسمان و زمین، دوشادوش هم، نوای یالثارات الحسین سر می دهند و یا حسین گویان دل در گرو یار دارند .

ادامه »

تو را آفرید تا «عفت» با تو معنا پیدا کند ، تا عروج از دامن تو تفسیر شود و تو چقدر بزرگی ، چقدر خانمی!
بدون حضور تو «عفت» چه واژه بی معنایی و بدون تو عروج چه آرزوی بی جایی است .
مگر نه اینکه عفت با حضور حوا و مریم ، آسیه معنا گرفت و در کنار خدیجه معراج رسول خدا پدید آمد ؟
تو را آفرید تا چشمه مهر و محبت سرازیر شود تا بهشت و حوری مصداق پیدا کند !
تو از جنس بلوری ، تو از خاک نیستی !
تو را آفرید تا خورشید را از افق وجود تو طلوع دهد ، تا آسمان را با ماه و جمال تو زیبا نماید ؛
وقتی مسیح (ع) به دنیا آمد بدون پدر معجزه شد ، اما بدون حضور مریم ، خورشید وجود عیسی (ع) طلوع نداشت .
پس تو ریشه ای ، تو اصلی و مایه حیات .
تو را آفرید تا جمال خود را آشکار کند ، تا حضور خود را به اثبات برساند ؛ تو نشانه حضور خدایی.
تو را آفرید تا حوریان را مبهوت تو ، غرق در تواضع کند ، تا بهشت را در فراغت به سوگ نشاند ؛
مگر حوریان بهشتی افتخار خدمتگزاری فاطمه(س) ، خدیجه ، مریم ، آسیه و زنان بهشتی را ندارند؟ و مگر بهشت مشتاق حضور آنان نیست ؟
راستی حضور تو ، تو را می گویم دخترم ! حضور تو در بهشت چه غطبه ها که به پا نمی کند !

ظهیری علی اصغر ، دختری از جنس بلور ، 1393.

از تاخیرها تا عجله هایم فاصله ای به اندازه یک عمر کیلومتر
تاخیر در یاری تو ؛ و عجله در گریز ؛ در نیامدن و نماندن با تو ؛
من عجولم ؛ در نماندن ؛ در ندیدن و در سر کشیدن تمام جرعه های صبر !
لگد بر کاسه صبر زدن ؛ و سوزاندن ریشه درخت صبر ؛ و خاکستر کردن شاخ و برگ صبر چه معنا می دهد ؟
از خودم هم خسته شده ام ؛ چون در خواستن خودم هم تاخیر دارم ؛ نه تاخیرهایم تاخیر و نه عجله هایم عجله است ؛
اصلا بوی کارهای آدمیزاد نمی دهد ؛ بوی مردمان ؛ بوی اختیار و بوی انتظار
تو را دیدمن در آمدنم پهلوان شدم ؛
پنجه در پنجه نگاه تو انداختم و شرم نکردم
زنجیری به سستی یک نخ را نگسستم و سلسله ای به محکمی زنجیر تو را حلقه حلقه کردم؛
از دستت گریختم ؛ از زنجیر محبتت ؛ از عطش هدایتت؛
همان زنجیری که پهلوانان را به زانو کشاند ؛
اما خاکم به سر که از راه ماندم و تنها در مصاف با زور بازویم را ذخیره ! از عجله هایم در تنها گذاشتنت به ستوه آمدم ؛
و از تاخیرهایم در چگونه ماندنم خاک شدم !
و اینک تو ؛
عشق و یارانی که از آنان دل بریده بودی ؛
هرکدام پهلوان ؛ و شیرمرد نبرد ؛ اما آنچنان ذلیل نگاه تو که چون کودک مادر مرده ای صدای گریه ی شان را سکوت کربلا می شکست .
و من چه بگویم از سکوت کربلا و صدای گریه کودکانه یاران حسین و عاشورائیان شهادت ؟
کسی که چیزی نمی گوید!
حر ؛ ای پهلوان عرب تو بگو !
تو برای چه مثل کودکان صدای گریه سر می دهی؟
تو مردی ! تو شیر بیشته شجاعتی ؛ تو چرا می گریی؟
و حر با یک کلام تکلیفم را روشن کرد ؛ که مگر نمی بینی ! حسین تنهاست ، غریب است ، یار و یاور ندارد!
…
من اینجا چه می کنم ؟ اصلا من اینجایی نیستم ؛ من ناکجایی شدم
خودم را میان بهشت و دوزخ می بینم به خدا قسم چیزی را بر بهشت بر نمی گزینم ؛ اگر چه قطعه قطعه شوم .
و سرانجام حر ؛ توبه ، سوز و اشک ندامت و هرم خجالت در نگاه و زنجیز عشق حسین ، نگاه حسین ، تکثیر در چشمان حسین
و در آخر … خدا بیامرزد که تو حری همانگونه که مادرت تو را بدان نام نهاد !

ظهیری، علی اصغر، دختری از جنس بلور ، 1393.