سیدجلال فیاضی
حس غریبی داشتم . شب نوزدهم امسال را می گویم .
به حرم می اندیشم ودل هایی که حسرت شب قدر در صحن و سرای امام رئوف را دارند و من که شب قدرراجز درحرم، به یاد نمی آورم. به یاد می آورم گامهایی که با آرامش وعشق به سوی حرم می رفت وآرام آرام صحن ها را از عاشقان پر می‌کرد و نوای الغوث الغوث که در فضای حرم می‌پیچید و چشم های بارانی که گونه های عاشق را صفامی بخشید. شب هایی که سرمای زمستان و گرمای تابستان، خنکای پاییز و نسیم بهار در شکوه و عظمت معنوی آن بی‌تأثیربود. کودکانی که در کنار مادر با دست های معصوم و کوچک خویش قرآن برسر می‌گرفتند و چشم برگنبدطلایی حرم داشتند. نوجوانانی که معصومانه اشک می ریختند.زوج‌های جوانی که زیر سایه قرآن ،عشق و مهربانی را در جوار امام مهربانی ها تقدیر زندگی خویش می خواستند. و دعای پدران و مادران در فضای روحانی حرم برای خوشبختی فرزندان واستغاثه بندگان مخلصی که در فضای حرم می پیچیدورهایی از آتش دوزخ را فریاد می کرد. چشم های بارانی که با نوای «بک یا الله»و به عظمت چهارده معصوم پاک خدای را سوگند می دادند ودر حرم معصوم دهم تقدیری مومنانه را از مهربانترین مهربانان طلب می کردند.
اشک هایی که درمظلومیت و سوگ امیری برگونه ها جاری می شدکه انبان نان را به عشق ستمدیدگان بر دوش می کشیدوبا لبخند آنها آرام می گرفت، امادر سفره افطارآخر نمک را بر شیر ترجیح داد_ که هرگز با دوطعام روزه‌نگشوده بود_و صبحگاهان نوزدهم با ضربت شقی ترین مردم در محراب نماز سیمای مهربانش به خون آغشته شد و به پروردگار کعبه سوگند یاد کرد که رستگار شده است.
حس غریبی داشتم ،در نخستین شب قدر رمضان امسال که راهی به حرم نبود. غربت امام غریب وحرم بدون زائر را از قاب جعبه جادویی به نظاره نشستم و حسرت شبهای قدر حرم را در دل گریستم .
اما اگر رمضان امسال حسرت شبهای قدر حرم را بر دل عاشقان گذاشت، صحنه های زیبایی که در همدردی مردم با محرومان خلق شد تسکین آن فراق بود. امسال سفره‌های افطار آنچنانی ورنگارنگ تکرار نشد و موج نیکوکاری ،دل های مردم را در کمک های مومنانه با یکدیگر پیوند داد .
در این سال‌ها بسیاراز سفره هایی که دور از غم محرومان گسترانده می‌شد و نعمت اطعام افطار را به نغمت ریا وفخر آلوده می کرد نوشتیم واز دست هایی که گاه از بیت المال سفره‌های افطاررا رنگین می کردند و حسرت را بر دل رنج دیدگان و محرومان جامعه بر جای می گذاشتند ،ناله کردیم. اما زیبایی‌های یاری مومنانه امسال تسلی بخش حسرت شبهای قدر حرم شد.
دراین شبهای بزرگ که تقدیر رقم می خورد دراستغاثه های عاشقانه ازخدا بخواهیم تا آینده را بدون نگرانی این بیماری همه گیر تقدیرفرماید ،اما دل هایی را که این نگرانی به هم پیوند داد،همچنان در نیکوکاری مستدام بدارد.
از خدا بخواهیم تاسفره‌های افطار ماه رمضان_ که در آموزه های دینی و سفارش ائمه اطهار علیهم السلام بسیار بر آن سفارش شده است _ فقط برای محرومان جامعه گسترده شود ودر رمضان های بدون کرونا نیز نهضت یاری مومنانه به محرومان ورزمایش مواسات انبان نان را علی گونه روانه خانه نیازمندان کند. اگرچه دعای برتر آن است که خداوند جامعه ای بدون محرومیت وتنگدستی را برایمان تقدیر فرماید.
حسرت شب های قدرحرم را با زیبایی های کمک های مومنانه تسکین می دهیم با آرزوی اینکه در این سرزمین آسمانی پیوند دلها ویاری به محرومان وتلاش متولیان کشور تا محو محرومیت استمراریابدودراین دیار عشق و ایمان هیچ انسانی گرفتار رنج محرومیت نباشد.آمین.
* یادداشت روزنامه قدس | پنجشنبه ۲۵ اردیبهشت ۹۹
