مدرسه علمیه الزهرا س گنبد کاووس

تو را آفرید تا «عفت» با تو معنا پیدا کند ، تا عروج از دامن تو تفسیر شود و تو چقدر بزرگی ، چقدر خانمی!
بدون حضور تو «عفت» چه واژه بی معنایی و بدون تو عروج چه آرزوی بی جایی است .
مگر نه اینکه عفت با حضور حوا و مریم ، آسیه معنا گرفت و در کنار خدیجه معراج رسول خدا پدید آمد ؟
تو را آفرید تا چشمه مهر و محبت سرازیر شود تا بهشت و حوری مصداق پیدا کند !
تو از جنس بلوری ، تو از خاک نیستی !
تو را آفرید تا خورشید را از افق وجود تو طلوع دهد ، تا آسمان را با ماه و جمال تو زیبا نماید ؛
وقتی مسیح (ع) به دنیا آمد بدون پدر معجزه شد ، اما بدون حضور مریم ، خورشید وجود عیسی (ع) طلوع نداشت .
پس تو ریشه ای ، تو اصلی و مایه حیات .
تو را آفرید تا جمال خود را آشکار کند ، تا حضور خود را به اثبات برساند ؛ تو نشانه حضور خدایی.
تو را آفرید تا حوریان را مبهوت تو ، غرق در تواضع کند ، تا بهشت را در فراغت به سوگ نشاند ؛
مگر حوریان بهشتی افتخار خدمتگزاری فاطمه(س) ، خدیجه ، مریم ، آسیه و زنان بهشتی را ندارند؟ و مگر بهشت مشتاق حضور آنان نیست ؟
راستی حضور تو ، تو را می گویم دخترم ! حضور تو در بهشت چه غطبه ها که به پا نمی کند !

ظهیری علی اصغر ، دختری از جنس بلور ، 1393.

بانو می دانی که چقدر برایم مقدسی
قافله سالار کاروان اربعین حسین
قلبم که می تپد به یاد تپیدن دلت
آن لحظه که در حضیض گودال ، عشق را در مصاف می دیدی
دستم که می لرزد به یاد تو
آن لحظه که نیزه شکسته ها را در میان کشته های عشق کنار می زدی
چشم که می گرید به یاد تو
آن لحظه که بر غم از دست دادن سه ساله عشق می گریستی
آه که می کشم به یاد تو
آن دم که در مدینه الرسول آه از دل برمی آوردی
فریاد که می زنم به یاد تو
آن دم که در دربار پرننگ و نشان یزیدیان فریاد ما رایت الا جمیلا برمی آوردی
لایقم زینب که همنوایت شوم در محشر کبری؟!
آن دم که می گیری مدال افتخار صبوری زینب
با تو ای بانو چه بگویم که جز علی نتوانست دختری دردانه ی فرزانه ی مجاهد بپرورد
هیچ دامانی مانند دامان مادرت نمی توانست زینبی چنین بزرگ بیافریند
سلام بر تو بانو که قامت خمیده ات به بلندای عرش هم رسید
و هرکه با تو هم قافله شد به قافله کاروان حسین پیوست
و برای همیشه و همه ی تاریخ زنده شد
ای الگوی بزرگ برادران شجاع شهیدم ، زینب

دلنوشته : آ. ملکان (استاد حوزه علمیه الزهرا (س) گنبدکاووس)

وارث اندوه فاطمه علیهاالسلام
نزهت بادی
امشب دوباره چه شده است که سایه خسته شانه‌هایت که بی‌صدا می‌لرزد، بر قبور قبرستان بقیع افتاده است! چه گریه غریبانه‌ای!
پس از آن شب اندوهناک، که مادرت را به آغوش خاک‌های من سپردند، همه غربت عالم در بقیع جمع شد و من کم کم عادت کردم به گریه‌های بی‌صدای بچه‌های فاطمه علیهاالسلام که جز در دل شب نمی‌توانستند در وقت دیگر به زیارت قبر بی‌نام و نشان مادر بیایند.
هنوز جای پای بی‌تابی‌های کودکانه حسین علیه‌السلام و چادر بلند خواهر کوچکت، که بر خاک‌ها کشیده می‌شد، بر صفحه دل من باقی مانده است!
از اندوه قَلَندر همیشه بیدار شب‌های دلتنگ شهر هم که دیگر نمی‌توان سخنی گفت، که با بقیع الفتی دیرینه داشت!
اما آمدن تو به بقیع، خود مرثیه‌ای دیگر بود که سوگوارِ خویش را می‌طلبید!

ادامه »

دلمان برایت تنگ شده است ای بانوی اراده

ای مظهر عشق و شکیبایی

ای شیرزن کربلا و یاور برادر و ولایت

ای ملجا درماندگان

ای پیام آور نهضت عاشورا

بانوی عاشورا

ای کاش بودی ببینی خواهران زمانه ما چگونه پشت برادرانشان هستنند

ای کاش بودی تا هدایتمان می کردی چگونه پشت برادر وولایتمان باشیم.

منبع : نویسنده ی وبلاگ