يا زينب كبري (س)
با خبر کرد نسيمي همه ي دنيا را
مطلاطم شده ديدند دل دريا را
گل سرخي که مي از قطره ي شبنم مي زد
مست مي کرد ز بوي نفسش صحرا را
چه صفايي چه هوايي چه دلي داشت زمين
شور مي داد ز حال خوش خود بالا را
چشمهايي به روي چشم دگر وا شد و بعد
دل مجنون کسي برد دل ليلا را
در یک نگاه
مرضیه رضائیان
حضرت معصومه(س) ماهی است در پی خورشید توس، راه حجاز تا ایران را طی کرد و در هجرتی عاشقانه به ساوه رسید و از آنجا به دارالمؤمنین قم آمد و رحل اقامت افکند و پس از 17 روز، دعوت خدا را لبیک گفت.
ولادت آن حضرت در روز اول ذيقعده سال ١٧٣ هجرى قمرى در مدينه منوره واقع شده است. ديرى نپاييد كه در همان سنين كودكى مواجه با مصيبت شهادت پدر گرامى خود در حبس هارون در شهر بغداد شد. لذا از آن پس تحت مراقبت و تربيت برادر بزرگوارش حضرت على بن موسى الرضا (ع) قرارگرفت.
در سال ٢٠٠ هجرى قمرى در پى اصرار و تهديد مأمون عباسى سفر تبعيد گونه حضرت رضا (ع) به مرو انجام شد و آن حضرت بدون اين كه كسى از بستگان و اهل بيت خود را همراه ببرند راهى خراسان شدند.
يك سال بعد از هجرت برادر، حضرت معصومه (س) به شوق ديدار برادر و اداي رسالت زينبي و پيام ولايت به همراه عده اى از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حركت كرد و در هر شهر و محلى مورد استقبال مردم واقع مى شد.
تو را آفرید تا «عفت» با تو معنا پیدا کند ، تا عروج از دامن تو تفسیر شود و تو چقدر بزرگی ، چقدر خانمی!
بدون حضور تو «عفت» چه واژه بی معنایی و بدون تو عروج چه آرزوی بی جایی است .
مگر نه اینکه عفت با حضور حوا و مریم ، آسیه معنا گرفت و در کنار خدیجه معراج رسول خدا پدید آمد ؟
تو را آفرید تا چشمه مهر و محبت سرازیر شود تا بهشت و حوری مصداق پیدا کند !
تو از جنس بلوری ، تو از خاک نیستی !
تو را آفرید تا خورشید را از افق وجود تو طلوع دهد ، تا آسمان را با ماه و جمال تو زیبا نماید ؛
وقتی مسیح (ع) به دنیا آمد بدون پدر معجزه شد ، اما بدون حضور مریم ، خورشید وجود عیسی (ع) طلوع نداشت .
پس تو ریشه ای ، تو اصلی و مایه حیات .
تو را آفرید تا جمال خود را آشکار کند ، تا حضور خود را به اثبات برساند ؛ تو نشانه حضور خدایی.
تو را آفرید تا حوریان را مبهوت تو ، غرق در تواضع کند ، تا بهشت را در فراغت به سوگ نشاند ؛
مگر حوریان بهشتی افتخار خدمتگزاری فاطمه(س) ، خدیجه ، مریم ، آسیه و زنان بهشتی را ندارند؟ و مگر بهشت مشتاق حضور آنان نیست ؟
راستی حضور تو ، تو را می گویم دخترم ! حضور تو در بهشت چه غطبه ها که به پا نمی کند !
ظهیری علی اصغر ، دختری از جنس بلور ، 1393.
از تاخیرها تا عجله هایم فاصله ای به اندازه یک عمر کیلومتر
تاخیر در یاری تو ؛ و عجله در گریز ؛ در نیامدن و نماندن با تو ؛
من عجولم ؛ در نماندن ؛ در ندیدن و در سر کشیدن تمام جرعه های صبر !
لگد بر کاسه صبر زدن ؛ و سوزاندن ریشه درخت صبر ؛ و خاکستر کردن شاخ و برگ صبر چه معنا می دهد ؟
از خودم هم خسته شده ام ؛ چون در خواستن خودم هم تاخیر دارم ؛ نه تاخیرهایم تاخیر و نه عجله هایم عجله است ؛
اصلا بوی کارهای آدمیزاد نمی دهد ؛ بوی مردمان ؛ بوی اختیار و بوی انتظار
تو را دیدمن در آمدنم پهلوان شدم ؛
پنجه در پنجه نگاه تو انداختم و شرم نکردم
زنجیری به سستی یک نخ را نگسستم و سلسله ای به محکمی زنجیر تو را حلقه حلقه کردم؛
از دستت گریختم ؛ از زنجیر محبتت ؛ از عطش هدایتت؛
همان زنجیری که پهلوانان را به زانو کشاند ؛
اما خاکم به سر که از راه ماندم و تنها در مصاف با زور بازویم را ذخیره ! از عجله هایم در تنها گذاشتنت به ستوه آمدم ؛
و از تاخیرهایم در چگونه ماندنم خاک شدم !
و اینک تو ؛
عشق و یارانی که از آنان دل بریده بودی ؛
هرکدام پهلوان ؛ و شیرمرد نبرد ؛ اما آنچنان ذلیل نگاه تو که چون کودک مادر مرده ای صدای گریه ی شان را سکوت کربلا می شکست .
و من چه بگویم از سکوت کربلا و صدای گریه کودکانه یاران حسین و عاشورائیان شهادت ؟
کسی که چیزی نمی گوید!
حر ؛ ای پهلوان عرب تو بگو !
تو برای چه مثل کودکان صدای گریه سر می دهی؟
تو مردی ! تو شیر بیشته شجاعتی ؛ تو چرا می گریی؟
و حر با یک کلام تکلیفم را روشن کرد ؛ که مگر نمی بینی ! حسین تنهاست ، غریب است ، یار و یاور ندارد!
…
من اینجا چه می کنم ؟ اصلا من اینجایی نیستم ؛ من ناکجایی شدم
خودم را میان بهشت و دوزخ می بینم به خدا قسم چیزی را بر بهشت بر نمی گزینم ؛ اگر چه قطعه قطعه شوم .
و سرانجام حر ؛ توبه ، سوز و اشک ندامت و هرم خجالت در نگاه و زنجیز عشق حسین ، نگاه حسین ، تکثیر در چشمان حسین
و در آخر … خدا بیامرزد که تو حری همانگونه که مادرت تو را بدان نام نهاد !
ظهیری، علی اصغر، دختری از جنس بلور ، 1393.
