یک قاضے با ایمان مصرے بہ نام محمد عریف در ڪتابے ڪہ خودش نوشتہ بود یڪ رویداد واقعے از خودش را تعریف میڪند:
15 سال پیش وقتے وڪیل دادگسترے بودم یڪ روز صبح میرفتم سر ڪار و تا شب بہ خانہ برنمے گشتم. جلو درب محل ڪارم یادم افتاد ڪہ چند برگہ مهـم را خانہ جا گذاشتم و فورا سوار ماشینم شدم و بہ خانہ برگشتم تا برگہ هـا را بردارم.
وقتے وارد خانہ شدم دیدم یڪ مرد غریبہ با زنم …….
و نمیدانستم چڪار ڪنم. خودم وڪیل بودم و قوانین را خوب میدانستم و اگر آن مرد را میڪشتم هـیچ شاهـدے نداشتم.
تصمیم گرفتم با مرد هـیچ ڪارے نڪنم و بہ او گفتم: از خانہ من برو بیرون و من این ڪار را بہ خدا مے سپارم.
آن مرد هـم رفت بیرون و ڪمے بہ من خندید. یعنے بہ عقل من میخندید ڪہ باهـاش هـیچ ڪارے نڪردم.